Η Πορνογραφία Πέρα Απ' το Καλό και το Κακό

Επιλέγουμε να δημοσιεύσουμε δυο (από τα) κείμενα που διαβάστηκαν (και συζητήθηκαν) κι ένα μικρό απόσπασμα της ταινίας του Bruce LaBruce 'Raspberry Reich!' που (μεταφράστηκε απ' την ομάδα μας και) προβλήθηκε στο πλαίσιο του Ανοιχτού Κύκλου Αυτομόρφωσης Η Πορνογραφία Πέρα Απ' το Καλό και το Κακό, που πραγματοποιήθηκε στις  22-23 Απριλίου στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Xanadu.

Τι κάνουμε μετά το όργιο;*

Σύμφωνα με τον Γάλλο φιλόσοφο Μποντριγιάρ, στον οποίο ανήκει το παραπάνω ανοικτό ερώτημα, η λέξη «όργιο» συμβολίζει «όλη την εκρηκτική στιγμή της νεωτερικότητας», τη στιγμή της απελευθέρωσης σε όλους τους τομείς. Πολιτική απελευθέρωση, σεξουαλική απελευθέρωση, απελευθέρωση της γυναίκας, του παιδιού, των ασυνείδητων ενορμήσεων, απελευθέρωση της τέχνης. Απελευθέρωση λοιπόν παντού, πλην όμως: εικονική. Ζούμε την προσομοίωση της απελευθέρωσης.

Το ανθρώπινο βλέμμα, τύχη μοναδική και σημείο διαφοράς από τα ζώα, παράγει τον πολιτισμό και ταυτόχρονα συντηρεί τη δυστυχία και την κρίση μέσα σ’αυτόν. Καθώς το βλέμμα είναι ηρακλείτειο στη φύση του («Τα πάντα ρει»), η εικόνα λειτουργεί ως μια ισχυρή ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος μπορεί να ακινητοποιήσει τη στιγμή, να ακυρώσει το θάνατο της αληθινής στιγμής, αυτής που βιώνεται μονάχα μία φορά στη ζωή. Ολόκληρος ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει προκύψει από αυτήν την επιθυμία του Ανέφικτου: Να ακινητοποιηθεί ο Χρόνος. Όμως στη σημερινή εποχή ζούμε αυτό το παράδοξο, ας μου επιτρέψετε τη λέξη, τη «διαστροφή του βλέμματος». Το βλέμμα έχει εκτροχιαστεί από την υπηρεσία της εγγενούς επιθυμίας του ανθρώπου να ακινητοποιήσει το Χρόνο και επιταχύνει διαρκώς προς όλες τις κατευθύνσεις, ακολουθώντας τον καταιγισμό εικόνων που παράγει ο σύγχρονος πολιτισμός.

Τα πάντα μπορούν να ιδωθούν, τα πάντα πρέπει να βλέπονται, όλα πρέπει να είναι διαφανή. Η Διαφάνεια έχει καταστεί πρωταρχική επιδίωξη του πολιτισμού της Εικόνας (μένει να αναρωτηθούμε: διαφάνεια για ποιους;). «Κανένα ταμπού, κανένα όριο», λέει μια διαφημιστική καμπάνια. Στην ταινία του Κιούμπρικ Μάτια Ερμητικά κλειστά, ένα πολιτικό σχόλιο πάνω στον πολιτισμό της εικόνας, αναφέρεται ότι το ζητούμενο σήμερα είναι «η εκτύφλωση με την υπερβολή εικόνων», «να ρίξουμε στάχτη στα μάτια», «να θαμπώσουμε». Μέσα σ’ αυτήν την εικονική φούσκα του βλέμματος τα πάντα επιταχύνονται χωρίς να πηγαίνουν πουθενά, γιατί επιταχύνουν στο κενό: από το χρήμα ως τα συναισθήματα και από το σεξ ως την επανάσταση. Η εικόνα είναι η νεωτερική φυλακή που κατασκεύασε το αόρατο σύστημα, που γι’ αυτό παραμένει αόρατο, για να μπορεί να ελέγχει τα πάντα, μολύνοντας τον άνθρωπο με έναν – θα λεγες – πορνογραφικό ιό που έχει διεισδύσει στα πάντα: όχι μόνο στα σεξουαλικά, αλλά σχεδόν σε όλους τους τομείς, από την τέχνη ως την οικονομία και από την πολιτική ως τη θρησκεία. Ο Μποντριγιάρ γράφει χαρακτηριστικά ότι «υπάρχει μια αμοιβαία μόλυνση όλων των κατηγοριών, όπου το σεξ δεν βρίσκεται πια μέσα στο σεξ, αλλά οπουδήποτε αλλού». Όταν το κάθε τι είναι σεξουαλικό, τίποτε δεν είναι πια σεξουαλικό και το σεξ χάνεται μέσα στην ατέρμονη προσπάθεια προσδιορισμού του. Πρόκειται για μια εξαιρετικά αποτελεσματική στρατηγική εξορκισμού του σώματος δια της υπερβολής των σημείων του σεξ, πολύ πιο αποτελεσματική από την «παλιά καλή καταστολή» δια των απαγορεύσεων.

Αντίθετα από ο,τι πιστεύουμε, το σώμα δεν είναι ο βασικός πρωταγωνιστής στο πορνό. Δεν αρκεί η συνουσία στην εικόνα του πορνό, πρέπει να δείξουμε ότι συνουσιαζόμαστε, πράγμα που προϋποθέτει ότι πρέπει να δείξουμε ότι ξέρουμε να δείχνουμε. Με άλλα λόγια: «Όχι πια: Υπάρχω, είμαι εδώ, αλλά: Είμαι ορατός, είμαι εικόνα, look, look!». «Άλλοτε το σώμα ήταν η μεταφορά της ψυχής, κατόπιν έγινε η μεταφορά του σεξ, σήμερα δεν είναι πια μεταφορά κανενός απολύτως πράγματος», γράφει ο Μποντριγιάρ. Από δω ίσως να πηγάζει και η μελαγχολία μας, αυτό το συναίσθημα του κενού που μας συνοδεύει σαν σκιά: διότι η μεταφορά ήταν κάτι ωραίο, φορέας του Νοήματος, που έπαιζε με τη διαφορά και με την αυταπάτη της διαφοράς. Όταν ο Άντι Γουόρχολ έλεγε θριαμβευτικά «Όλα τα έργα είναι ωραία, δεν έχω να διαλέξω, όλα τα έργα του καιρού μας είναι ισάξια» ήταν βεβαίως μπροστά από την εποχή του γιατί ανακοίνωνε την κατάργηση των κριτηρίων αξιολόγησης, το τέλος των διαφορών, φυσικά στο εικονικό πλαίσιο της προσομοίωσης της πραγματικότητας, το οποίο έχουμε προσπαθήσει να περιγράψουμε σε αυτές τις λίγες γραμμές.

Στην πορνογραφική εικόνα διακρίνουμε τέσσερα χαρακτηριστικά. Πρώτον, η ταχύτητα, η επίσπευση της σεξουαλικής σκηνής. Ένας διάλογος πέντε δευτερολέπτων αρκεί για να μας εισαγάγει στο ξεκούμπωμα του παντελονιού. Όλα συμβαίνουν ωσάν το σεξ να συγκροτεί το σύνολο των διαπροσωπικών μας σχέσεων.

Δεύτερον, ο κορεσμός. Η συσσώρευση αυτόματων, επαναλαμβανόμενων σκηνών σεξ είναι ένα παιχνίδι που δεν αντιστοιχεί τόσο σε μια λογική σειρά εικόνων, όσο σε έναν συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας του ματιού. Επιπλέον, όλα πρέπει να φωτίζονται, να φαίνονται όσο καλύτερα γίνεται. Γι’ αυτό και τα σώματα πρέπει να είναι τελείως ξυρισμένα, διότι η τρίχα κρύβει, «σκοτεινιάζει» την εικόνα. Τρίτον, ο επαγγελματισμός του σώματος.  Σημασία δεν έχει τόσο η ίδια η σεξουαλική πρακτική, όσο η ικανότητα να την επιδείξεις, να παράξεις εικόνα με αυτήν. Με άλλα λόγια το ζήτημα δεν είναι να φαίνεσαι ερωτικός, αλλά να κάνεις πορνό. Εδώ υπεισέρχεται και ο «αθλητικός συντελεστής» της υπεροχής, της προσπάθειας, των επιδόσεων,  του παιδιάστικου ξεπεράσματος του εαυτού μας. Τέταρτον, ο διχασμός σε σχέση με το σώμα μας. Η πορνογραφική ταινία παραπέμπει τον καθένα στο δικό του σώμα, αλλά και τον αποστασιοποιεί απ’ αυτό. Ηθοποιός και θεατής είναι παρόντες στο δικό τους σώμα, αλλά και ταυτόχρονα σε θέση να το επιβλέπουν. Το πορνό διεγείρει, αλλά και προκαλεί ανία, ενώ παραδόξως, η έλλειψη ενδιαφέροντος που προκαλεί μπορεί να συντηρήσει μια σχέση εξάρτησης από αυτήν. Ο εθισμένος είναι σκλάβος μιας επιτακτικής ανάγκης που απαιτεί την άμεση ικανοποίησή της. Έτσι, αποφεύγει τις αναμετρήσεις με την πραγματικότητα και τις απαιτήσεις του έρωτα, οι οποίες προσδίδουν αξία και νόημα στο άτομο και στη σχέση πάθους με τον Άλλο.

Ο Μποντριγιάρ λέει πως ο,τι δεν πήγε πέρα από τον εαυτό του, είναι καταδικασμένο να αναπαράγεται εσαεί. Η κοινωνία φάνηκε ανίκανη να κάνει υπέρβαση του εαυτού της, αγόμενη προς άλλους σκοπούς, και αυτοεγκλείστηκε στη φυλακή της εικόνας της. Σήμερα φαίνονται όλα απελευθερωμένα, ο κύβος ερρίφθη και το ερώτημα παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ: Τι κάνουμε μετά το όργιο; Είμαστε άραγε καταδικασμένοι να προσκρούουμε δίχως δυνατότητα διαφυγής στα τοιχώματα της εικονικής μας φούσκας, σαν τον ήρωα του Truman Show; Εμείς θεωρούμε ότι το ζητούμενο σήμερα είναι να σπάσουμε τη φούσκα της εικονικότητας και να καταστήσουμε απτό και πραγματικό το προσομοιωμένο. Τότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα δεν έχει απελευθερωθεί πραγματικά και πως ο δρόμος της επανάστασης είναι μπροστά μας σε όλα τα επίπεδα.

* Το Κείμενο αυτό δεν εκφράζει απαραίτητα όλα τα μέλη της ομάδας. 

 

Η Βιομηχανία του Πορνό*

 «Είναι η εποχή της γενικής διαφθοράς, της παγκόσμιας αγοραπωλησίας, ή, για να μιλήσουμε με τους
όρους της πολιτικής οικονομίας, η εποχή που κάθε τι, ηθικό ή φυσικό, έγινε εμπορική αξία».

                                                                                                             Καρλ Μαρξ

Με τον όρο πορνογραφία εννοούμε την αναπαράσταση σεξουαλικών πράξεων με πρόθεση να προκληθεί σεξουαλική διέγερση. Η αναπαράσταση όμως, δηλάδη το θέαμα, δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά κοινωνικός συσχετισμός μεταξύ ατόμων με τη διαμεσολάβηση των εικόνων. Στην προκειμένη περίπτωση, το επαναλαμβανόμενο μοτίβο των σεξουαλικών αναπαραστάσεων που λίγο-πολύ περιλαμβάνει τη βίαιη κι επιτακτική μεταχείριση του γυναικείου σώματος και την εργαλειοποίηση του ανδρικού ρόλου στη σεξουαλική πράξη έχει πέρα από κάθε αμφιβολία δραματικές επιπτώσεις στη διαμόρφωση του κοινωνικού φύλου και των έμφυλων σχέσεων.

Το μεγάλο μυστικό πίσω από τη δύναμη της πορνογραφίας είναι η μαζική αναπαραγωγή.  Έτσι, μετά τη βιομηχανική επανάσταση σιγά-σιγά όλο και περισσότερο, σκοπός έγινε ο αυνανισμός. Μια ενασχόληση που αρχίσε ν’ απασχολεί τη σκέψη των ανθρώπων, και την ιατρική, από τα μέσα στον 18^ο αιώνα,  τότε που οι άνθρωποι στη Δύση αρχίζουν να μιλούν πολύ για το σεξ, και η ραγδαία εξάπλωση της πορνογραφίας ταυτίζεται με τη φαινομενικά παντοδύναμη καταδίκη της από τους «φορείς της εξουσίας». Στα 1857 μάλιστα, στην Αγγλία, ψηφίζεται ο πρώτος Νόμος περί Άσεμνων Δημοσιευμάτων, κι έτσι η πορνογραφία για πρώτη φορά αποκτά νομική υπόσταση.

Η πρώτη «άσεμνη» κινηματογραφική ταινία γυρίστηκε το 1908, αλλά μέχρι το 1970 ο πορνογραφικός κινηματογράφος ήταν παράνομος. Με την άφιξη του βίντεο τη δεκαετία του 1980 και μετέπειτα του DVD και του Internet ή εμπορική εκμετάλλευση της πορνογραφίας πήρε τεράστιες διαστάσεις. Το γυναικείο κοινό όμως δε συγκινούνταν. Τα περισσότερα studio θεώρησαν πως ένας καλός τρόπος για να τις συγκινήσουν θα ήταν να γυρίσουν ταινίες με υπόθεση. Αυτή η πρακτική άρχισε να γίνεται συνήθης και το 2005 το στούντιο Digital Playground ανακοίνωσε ότι θα διαθέσει 1 εκατομμύριο δολάρια-ποσό εξωφρενικό- για την κινηματογράφηση της ταινίας «Πειρατές». Παρά την επιτυχία του «εγχειρήματος», τέτοια ανοίγματα είναι πια πολύ σπάνια στο χώρο της πορνογραφίας, όπου κυριαρχεί η απουσία υπόθεσης και... προφυλακτικών. Αυτό το τελευταίο έχει ως αποτέλεσμα οι πορνοστάρ πολύ συχνά να μην αποφεύγουν τη γνωριμία με σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, ενώ σπάνια μπορούν ν’ αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις των γυρισμάτων χωρίς τη χρήση ναρκωτικών ή Viagra.

Η βιομηχανία του πορνό είναι πλέον διεθνής τόσο ως προς την παραγωγή, όσο και ως προς τη διανομή της. Διαθέτει συνεπώς και φθηνότερα πεδία εκμετάλλευσης και νέες αγορές για τη διάθεση των προϊόντων της. Αξιοσέβαστες και γνωστές επιχειρήσεις και πολυεθνικές εταιρείες έχουν ενωθεί ή συγχωνευτεί με τη βιομηχανία πορνό  και έχουν επενδύσει εκεί σε μεγάλο βαθμό βλέποντας τα μεγάλα ποσοστά κέρδους. Πολλά από τα Μ.Μ.Ε. και εταιρείες τηλεπικοινωνιών βασίζονται στα κέρδη  από τη βιομηχανία του πορνό. Έχουν δημιουργήσει θυγατρικές και  συνδρομητικά κανάλια μόνο με πορνό. Εκτός αυτού, οι επιχειρηματίες στη βιομηχανία πορνό  πληρώνουν ομάδες λόμπι και πολιτικών για την προώθηση των συμφερόντων τους. Μια τέτοια οργάνωση με τίτλο Συμμαχία για τον Ελεύθερο Λόγο εκπροσωπεί 900 εταιρείες.

Οι εταιρείες παραγωγής πορνοταινιών εκμεταλλεύονται το προϊόν τους με κάθε τρόπο: το κυκλοφορούνε σε DVD, το πουλάνε στη διαδικτυακή τηλεόραση, το προβάλλουν ιδιωτικά σε ξενοδοχεία και το διοχετεύουν στο διαδίκτυο, απ' όπου καταναλώνεται μέσω κίνητου ή υπολογιστή και χρεώνεται με πιστωτική κάρτα. Φροντίζουν επίσης ώστε η Google να ενθαρρύνει την αναζήτηση λέξεων-κλειδιά που οδηγούν σε συγκεκριμένα προϊόντα.

Παράλληλα όμως, η ερασιτεχνική πορνογραφία έχει πλημμυρίσει το διαδίκτυο, κυρίως από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ενηλίκων, τα οποία μπορεί να περιλαμβάνουν κατηγοριοποιήσεις των χρηστών, webcam φιλοξενεία, ανάρτηση βίντεο, εικόνων, άρθρων και σχολίων, κοινοποιήσεις προτιμήσεων, καθώς και νέα του κοινωνικού πορνό. Παρότι οι σελίδες αυτές παρέχουν φαινομενικά ελεύθερη πρόβαση, τα πόσα που διακινούνται είναι μεγαλύτερα από τα κέρδη των Microsoft, Google, Amazon, Yahoo, E-Bay, Apple και Netflix μαζί.

Αυτό συμβαίνει για πολλούς λόγους. Κάποια απ' αυτά τα σάιτ παρέχουν αντί συνδρομής βίντεο υψηλής ευκρίνειας, παρακολούθηση χωρίς την παρεμβολή διαφημίσεων και απεριόριστη πρόσβαση. Άλλα παραπέμπουν σε πληρωμένα προγράμματα συναναστροφών ή προωθούν προϊόντα δημοφιλή σε σεξουαλικά εξαρτημένα άτομα ή οδηγούν σε σελίδες διαδικτυακών μοντέλων ή σε δωμάτια συνομιλιών, και πάει λέγοντας.

Άλλη βασική αιτία χρηματοποίησης του ελεύθερου διαδικτύου είναι η ενθάρρυνση (με διάφορους τρόπους και από διάφορες εταιρείες) των χρηστών να δούνε το διαδίκτυο σα μέσο βιοπορισμού ή και πλουτισμού. Υπάρχουν π.χ. πολλά συνδρομητικά σάιτ όπου πληρώνουν για την εγγραφή τους ακόμα και οι παραγωγοί ερασιτεχνικών ταινιών, με αντάλλαγμα βέβαια να εισπράττουν για απεριόριστο χρόνο από κάθε προβολή του υλικού τους ή και για κάθε οπαδό του καναλιού τους. Αξίζει ν' αναφέρουμε εδώ για το διάφανο τίτλο τους το Me & My Hubby (Εγώ κι o Αντρούλης Μου) και το My Girl Fund (Το Κορίτσι-Ταμείο μου).

Οι εικονικές σεξουαλικές επαφές είναι επίσης αρκετά διαδεδομένες στο διαδίκτυο. Η απλή εκδοχή του cybersex περιλαμβάνει χρήση κάμερας. Μια πιο εξελιγμένη μορφή είναι η σύνδεση δονητών με το USB του υπολογιστή, όπως ο Real Doll, (αυνανιστής που συνδέεται με τον υπολογιστή για Skype sex και φτιάχτηκε αρχικά για τις ανάγκες των στρατιωτών) ή το hello touch (ένα μονοδάκτυλο γάντι με μισκροσκοπικό δονητή σιλικόνης για κολπική και κλειτοριδική χρήση). Μια εναλλακτική δυνατότητα διαδικτυακού σεξ παρέχει ο ιστοχώρος Second Life, που σου δίνει τη ευκαιρία να φτιάξεις ένα avatar του εαυτού σου, που μπορεί να γνωριστεί με άλλες "ενσαρκώσεις" και να κάνει σεξ μαζί τους.

Για να προσγειωθούμε όμως στην πραγματικότητα, οι διασυνδέσεις της βιομηχανίας πορνό με τα κυρίαρχα μέσα και τη βιομηχανία του σεξ ολοένα εξαπλώνονται και οι παράνομες δραστηριότητές της, όπως η παιδική πορνογραφία, βρίσκουνε καταφύγιο στο "σκοτεινό διαδίκτυο" (dark net). Κάποιες φορές μάλιστα, δρουν απροκάλυπτα, όπως αποδεικνύει το παράδειγμα του ιστότοπου διακίνησης σκηνών βασανισμού και ταπείνωσης γυναικών και παιδιών του αμερικανού Sandler Rape Camp, για το οποίο φυλακίστηκε από τις αρχές της Καμπότζη και αφέθηκε ελεύθερος με τη διαμεσολάβηση των αμερικανικών αρχών, τον Οκτώβριο του 1999.

Τέλος, οι μαφίες των διεθνοσωματεμπόρων χρησιμοποιούν συχνά το διαδικτύο για τη στρατολόγηση γυναικών. Η διεθνική σωματεμπορία είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία σε παγκόσμιο επίπεδο μετά τη βιομηχανία των ναρκωτικών. Κάθε χρόνο τα θύματα trafficking αυξάνονται κατά 1 εκατ. τουλάχιστον. Η σχέση της με τη μετανάστευση είναι ολοφάνερη και συνδέεται άμεσα με τις μεταναστευτικές πολιτικές. Η επιθυμία για μετανάστευση και οι οικονομικές και πρακτικές δυσκολίες για την έκδοση νόμιμης βίζας, σε συνδυασμό με την έλλειψη χρημάτων για την έστω παράνομη είσοδο στη χώρα προορισμού ή μετάβασης, αναγκάζουν τις γυναικές να στραφούν σε μεσάζοντες, που πολύ πιθανό να αποδειχτούν σωματέμποροι. 

* Το Κείμενο αυτό δεν εκφράζει απαραίτητα όλα τα μέλη της ομάδας. 

The Revolution Is My Boyfriend!

 http://www.youtube.com/watch?v=YoVoI7V93Oc

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΦΟΒΙΑΣ ΞΑΝΘΗΣ