ΕΝΟΧΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΕΞΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ (by Anticapitalist)

-->

Μετά το φρικιαστικό περιστατικό που συνέβη στην Ξάνθη με τον βιασμό και τη δολοφονία μίας κοπέλας, πολλοί Ξανθιώτες πήγαν στο σπίτι του δράστη προκειμένου να δείξουν την απέχθειά τους στο πρόσωπό του και πολλοί έξω από τα δικαστήρια, στα οποία οδηγήθηκε απαιτώντας την παραδειγματική του τιμωρία. Ανακύπτει έτσι το πρόβλημα της απονομής δικαιοσύνης ιδιαίτερα σε καιρούς όπου η κοινωνικές εντάσεις αναπνέονται στον αέρα.

Πως μπορεί να αποδοθεί δικαιοσύνη σε ένα τόσο φρικιαστικό έγκλημα? Ο Πασουκάνις ένας εξαίρετος θεωρητικός του δικαίου υποστήριζε ότι η αστική δικαιοσύνη είναι πραγμοποιημένη δομικά. Στο πλαίσιο του αστικού δικαιικού συστήματος όλοι παρουσιάζονται ως ίσοι με την έννοια του εμπορευματοκατόχου, δηλ. ο κάθε παράγοντας της δίκης (διάδικος) είναι ισότιμος απέναντι στον άλλο ως κάτοχος ενός ανταλλάξιμου εμπορεύματος. Αυτός που δεν είναι κάτοχος εμπορεύματος κατέχει ως εμπόρευμα την εργατική του δύναμη. Δικαιικά αυτή η εξέλιξη συνιστά πρόοδο σε σχέση με το δικαστικό σύστημα προηγούμενων εποχών αλλά κρύβει την βασική διάκριση, αυτήν δηλ. του δυνατού και αδύνατου μέρους κάθε σχέσης. Έτσι π.χ. η τράπεζα είναι ίση ενώπιον του νόμου με το δανειολήπτη ή τον αγρότη οφειλέτη, ο εργοδότης με τον εργαζόμενο κ.ο.κ. Το δικαιικό σύστημα έχει εξελιχθεί από την εποχή του Πασουκάνις (μολονότι στον καιρό της κρίσης οπισθοδρομεί) και είναι πιο πολύπλοκο σήμερα αλλά η δικαιοσύνη που αποδίδει εξακολουθεί να στηρίζεται σε αυτή τη βασική μορφή φενάκης. Στο πλαίσιο του ποινικού δικαίου ο δράστης αντιμετωπίζεται εξατομικοποιημένα¹ αλλά αυτή η εξατομικοποίηση ως προς την αναζήτηση της ενοχής επίσης παρέχει τη δυνατότητα στο κράτος να ξεπλύνει τις δικές του αμαρτίες ή αδυναμίες. Στην ποινική δίκη ερευνάται ένα περιστατικό στην ατομικότητα του που προκύπτει από συγκεκριμένη εξατομικοποιημένη πράξη του δράστη ή κατηγορουμένου. Η κοινωνία έχει αναθέσει αυτή τη δυνατότητα στο δικαστήριο, το οποίο με την απόφασή του απαγγέλλει την ποινή του δράστη (εκτός αν αποφανθεί περί της αθωότητάς του). Σε κάθε περίπτωση αυτό που εξετάζεται δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο οδηγείται κάποιος στο έγκλημα αλλά η ίδια η αποδοκιμαστέα πράξη σε συνδυασμό με την προσωπικότητα του δράστη. Επομένως το δικαστήριο απαγγέλλοντας την ποινή ολοκληρώνει τον ρόλο της Πολιτείας ως θεματοφύλακα των αξιών. Είχε δόλο ο δράστης κακούργημα (τις περισσότερες φορές), έδρασε από αμέλεια (πλημμέλημα) κ.ο.κ. Ως προς τις ατομικές περιστάσεις του δράστη μπορεί να διαταχθεί και ψυχιατρική πραγματογνωμοσύνη αλλά μέχρις εκεί. Αυτό που δεν εξετάζεται καθόλου είναι οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που οδηγούν κάποιον στην εγκληματική συμπεριφορά². Με άλλα λόγια ο ρόλος της περιορίζεται στην κατάδειξη του «παραβατικού» και στην καταδίκη του. Έτσι εξοβελίζεται το κακό από το σώμα της κοινωνίας και αποδίδεται είτε στην ατομική παραβατικότητα είτε στην ατομική ψυχολογία. Η αξιολόγηση των κοινωνικών συνθηκών αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του κάθε πολίτη και πολλές φορές καταλείπεται ένα αίσθημα ανικανοποίητου, ότι δεν έχει γίνει ότι θα έπρεπε να έχει γίνει, και αυτό το τελευταίο είναι επικίνδυνο. Μπορεί να δώσει αφορμή στην εκάστοτε κυβέρνηση να νομοθετήσει με έμφαση στην ασφάλεια και όχι την πρόληψη, ακόμη και προς βλάβη του ίδιου του ποινικού δικαίου και των ελευθεριών που εγγυάται, συνεπικουρούμενο από τα άθλια παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Μπορεί ακόμη να δώσει λαβή σε φασιστικές ομάδες να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και με πράξεις αυτοδικίας να επιτεθούν σε όποιον θεωρούν αυτές υπεύθυνο. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις πρώτες ώρες μετά το τραγικό περιστατικό γίνονταν τηλεφωνήματα στα αθηναϊκά μέσα από διάφορους που διέρρεαν ότι δράστες του εγκλήματος είναι 2 Πακιστανοί. Τα δε αθηναικά μέσα δείχνοντας το μέγεθος της προπαγάνδας που έχουν αναλάβει εργολαβικά δεν ασχολήθηκαν παρά μόνο την πρώτη μέρα αντίθετα από ότι είχαν κάνει με τον περίφημο «βιαστή της Πάρου» (επειδή ακριβώς εκείνος ήταν αλλοδαπός). Οι φασίστες ανά την Ελλάδα ήταν έτοιμοι να αναλάβουν ένα νέο πογκρόμ σε βάρος των μεταναστών ή των μουσουλμάνων.

  Θεσμικά λοιπόν οδηγούμαστε στην απόκρυψη εκείνων των κοινωνικών σχέσεων καταρχήν που οδηγούν στο έγκλημα και μάλιστα σε ένα τόσο απεχθές έγκλημα. Αυτό είναι βολικότερο, ιδιαίτερα όταν απαιτεί από την κοινωνία να κοιτάξει στον καθρέφτη της. Αυτές τις μέρες γίνεται στην Ινδία σε κλειστή, μη δημόσια συνεδρίαση η δίκη των 5 βιαστών της νεαρής φοιτήτριας που συγκλόνισε την ινδική κοινωνία.

Αντίθετα με διάφορες μετα - θεωρίες όπως αυτή του Τάκη Θεοδωρόπουλου στα «ΝΕΑ», που υποστηρίζουν ότι αυτό το έγκλημα δεν μπορεί να εξηγηθεί ούτε με βάση τον σεξισμό ούτε με βάση την ψυχιατρική γιατί ανήκει στη σφαίρα του ανθρώπινου παράλογου (η πιο βολική από όλες τις θεωρίες) η ίδια η πράξη του δράστη φωνάζει, είναι γεμάτη μισογυνισμό και σεξισμό.

Ιστορία καταπίεσης

Η γυναικεία καταπίεση είναι τόσο παλιά που από ορισμένους θεωρείται ως φυσιολογική περίπου με τη βιολογική έννοια (οι άνδρες είναι από τη φύση τους επιθετικοί και εν δυνάμει βιαστές) ή με την έννοια ότι πάντοτε οι κοινωνίες ενεργούσαν ανάλογα. Παρόλα αυτά και τα πιο σύγχρονα ανθρωπολογικά δεδομένα έρχονται να ανατρέψουν τέτοιες απόψεις:

Στις πρωτόγονες τροφοσυλλεκτικές κοινωνίες που ήταν οργανωμένες γύρω από ισότιμες σχέσεις δεν υπήρχε καταπίεση των γυναικών, ούτε και στις κηποκαλλιεργητικές. Υπήρχε ένας σχετικός καταμερισμός εργασίας (οι γυναίκες ασχολούνταν περισσότερη με τη συλλογή της τροφής κ.λ.π. και οι άνδρες περισσότερο με το κυνήγι) αλλά δεν υπάρχει η παραμικρή απόδειξη γυναικείας καταπίεσης. Αντίθετα οι περισσότερες από αυτές τις κοινωνίες είναι μητριαρχικές ή μητροτροπικές με την έννοια ότι τα γένη οργανώνονται γύρω από τη γυναίκα. Είναι εντυπωσιακό π.χ. ότι οι άνδρες έπρεπε να φροντίζουν τα παιδιά της αδελφής τους και όχι τα «δικά τους» γιατί οι οικογένειες ήταν οργανωμένες με αυτό τον τρόπο. Σε άλλες κοινωνίες η αλλαγή κοινωνικών ρόλων μεταξύ ανδρών και γυναικών ήταν θεσμοποιημένη. Έτσι στη Βόρεια Αμερική ήταν αποδεκτό για μία γυναίκα να αναλαμβάνει το ρόλο του άνδρα και να παντρεύεται μία άλλη γυναίκα και το αντίθετο για έναν άνδρα. 

Ο σεξισμός γεννήθηκε μέσα από τις πρώτες ταξικές κοινωνίες

Αυτή η διαδικασία της δημιουργίας τάξεων αρχίζει να σπάει τη συλλογικότητα. Η ανάπτυξη της γεωργίας με την εισαγωγή του αρότρου, η μεγαλύτερη σημασία που αποκτά η γέννηση απογόνων που θα χρησιμοποιηθούν ως καλλιεργητές, ρίχνει το βάρος της ανατροφής περισσότερο στις γυναίκες, και ο πόλεμος αποδυναμώνουν τη θέση της γυναίκας. Η διαδικασία αυτή δεν είναι ενιαία προφανώς εμπεδώθηκε δε στο βάθος εκατονταετιών. Αυτός που ελέγχει το πλεόνασμα (που είναι πλέον άνδρας στη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων) θέλει να ελέγχει την κληρονομιά και τα παιδιά και έτσι ενώ η ανατροφή των παιδιών ήταν υπόθεση όλης της κοινότητας στα πλαίσια της «πρωτόγονης» κοινωνίας, αρχίζει να γίνεται υπόθεση της οικογένειας και της γυναίκας στις πρώτες ταξικές κοινωνίες. Οι γυναίκες έπρεπε να είναι μονογαμικές για να υπάρχει έλεγχος της καταγωγής των παιδιών και της απόδοσης της κληρονομιάς. Ο Ένγκελς, παρόλα τα τρωτά σημεία στην ανάλυσή του για το γυναικείο ζήτημα δίνει σωστά την εικόνα ότι η ταξική κοινωνία ήταν μία αντεπανάσταση για τη θέση των γυναικών.

Μια ματιά στην ιστορία δείχνει τι ακριβώς σήμαινε το γκρέμισμα των γυναικών. Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία η θέση των συζύγων των ελεύθερων πολιτών είναι πολύ πιο κοντά στις συζύγους των δούλων παρά των ελεύθερων αντρών. Στο Μεσαίωνα, ο πατριάρχης-επικεφαλής του νοικοκυριού καθόριζε την εσωτερική παραγωγή (αγροτική ή βιοτεχνική) μέσα σε κάθε σπίτι. Οι γυναίκες δεν είχαν λόγο στο πώς θα παράγουν και τι.

Ο καπιταλισμός σήμαινε την επαναστατικοποίηση όχι μόνο της οικονομίας και της παραγωγής, αλλά και όλων των προηγούμενων θεσμών και σχέσεων. Ο καπιταλισμός άρχισε να ξεριζώνει τους αγροτικούς πληθυσμούς και να τους μετατρέπει σε εργατική τάξη στην παραγωγή για να κερδίσει από την υπεραξία της. Ταυτόχρονα έχει ανάγκη να αναπαράγει αυτή την τάξη, με τους καλύτερους δυνατούς για τον καπιταλισμό όρους. Αυτό σήμαινε τη διάλυση της παλιάς πατριαρχικής οικογένειας και την εμφάνιση της οικογένειας στη σύγχρονη μορφή της. Έτσι ενώ το νέο τότε σύστημα επαναστατικοποιούσε τις σχέσεις και τους θεσμούς ταυτόχρονα προχώρησε να χρησιμοποιήσει όλους τους παλιούς θεσμούς, τους οποίους έχει ανάγκη. Αυτό σήμαινε η εργατική οικογένεια.

Η εργατική οικογένεια για άλλη μια φορά υπέταξε τη γυναίκα στους άνδρες, διασφαλίζοντας τη συνέχιση της γυναικείας καταπίεσης. Το βάρος της αναπαραγωγής έπεσε και πάλι στους ώμους των γυναικών οδηγώντας έτσι σε διακρίσεις τόσο εντός όσο και εκτός του σπιτιού στο επίπεδο δικαιωμάτων της άνισης αμοιβής και της έμφυλης καταπίεσης. Επιπλέον έπρεπε να ικανοποιούν τις σεξουαλικές ανάγκες των ανδρών. Η οικογένεια προσφέρει και σήμερα τεράστια οικονομικά και ιδεολογικά πλεονεκτήματα στο σύστημα. Οικονομικά γιατί αναλαμβάνει ολόκληρο σχεδόν το κόστος της ανατροφής της επόμενης γενιάς και ιδεολογικά γιατί προωθεί την εικόνα της εξατομικοποιημένης, αυτάρκους οικονομικής μονάδας. Έτσι αν είσαι άνεργος ή φτωχός είναι ευκολότερο να κατηγορήσεις τον εαυτό σου παρά τον ρατσισμό, την οικονομική κρίση ή τις περικοπές στις δαπάνες για την υγεία και την παιδεία. Από την άλλη πλευρά βέβαια, από πολλούς αντιμετωπίζεται ως καταφύγιο από ένα σκληρό κόσμο και ως τέτοια ευλογείται από τα media και γίνεται κεντρικό πεδίο αντιπαράθεσης στις εκλογές, ενώ ο γάμος ακόμη περιγράφεται ως ο απόλυτος προορισμός της γυναίκας.

Παρόλα αυτά η βάση της οικογένειας είχε αλλάξει αποφασιστικά από παραγωγική μονάδα στο πλαίσιο της φεουδαρχικής κοινωνίας σε καταναλωτική μονάδα στον καπιταλισμό γιατί οι η παραγωγή αγαθών ανατίθεται ολοκληρωτικά πλέον στην αγορά. Αυτό επίσης άλλαξε τη βάση της συντροφικότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Στη μοντέρνα καπιταλιστική κοινωνία ο γάμος και οι γαμήλιες σχέσεις είναι ελεύθερος μεταξύ ανδρών και γυναικών, στου οποίου την κοινωνία μετέρχονται με βάση την αμοιβαία έλξη.

Η μαζική παραγωγή αγαθών για το σπίτι που συνοδεύτηκε και από τη μαζική διαφήμιση επικεντρώθηκε στις γυναίκες ως καταναλώτριες των οικιακών αγαθών. Οι γυναίκες ενθαρρύνονταν να αντιμετωπίζουν το σεξ και την σωματική τους εμφάνιση ως μέσο για να διατηρήσουν το ενδιαφέρον των ανδρών τους. Η ομορφιά και ο αισθησιασμός υποτάσσονται στην κατανάλωση.

Ο Marx επιχειρηματολόγησε το 1844 ότι η κοινωνία που βασίζεται στην εκμετάλλευση οδηγεί στη βαθύτερη αλλοτρίωση των ανθρώπων από τις ίδιες τις φυσικές τους ικανότητες. Στην καρδιά της θεωρίας της αλλοτρίωσης είναι η άποψη ότι η κοινωνία που δημιουργείται από τη δράση των ανθρώπων παίρνει τη μορφή αποξενωμένης εξουσίας πάνω στους ίδιους τους ανθρώπους. Αυτό αντικατοπτρίζει τη θεμελιακή αντίθεση ότι μία μειοψηφία ελέγχει τα μέσα της ζωής αλλά αυτός ο έλεγχος αποκρύπτεται πίσω από τις φαινομενικά απρόσωπες δυνάμεις της αγοράς. Αυτή η δύναμη της αλλοτρίωσης επηρεάζει την ολότητα της ανθρώπινης ζωής και εμπειρίας μαζί με την οποία και τις φαινομενικά πιο φυσιολογικές σχέσεις, αυτές μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Το σεξ έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα ιδίως στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Μία όψη της ανθρώπινης φύσης μας, η σεξουαλικότητά μας έχει αποξενωθεί από εμάς, έχει απανθρωπιστεί, και πωλείται πακεταρισμένη πίσω σε μας. Και αυτή η αλλοτριωμένη σεξουαλικότητα διαμορφώνεται από τη γυναικεία καταπίεση. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο η βιομηχανία του σεξ προωθεί με κάθε τρόπο εικόνες του γυναικείου σώματος και των σεξουαλικών υπηρεσιών που παρέχονται από τις γυναίκες. Αυτή η βιομηχανία επιφέρει τεράστια κέρδη που αγγίζουν το ποσό των 57 δις δολαρίων ετησίως με το ποσό των 20 δις ετησίως να προέρχεται από ταινίες ενηλίκων, 11 δις από υπηρεσίες συνοδών. Τα έσοδα από τη βιομηχανία πορνό είναι μεγαλύτερα από τα έσοδα όλων των επαγγελματικών εταιριών franchise που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, το baseball και το μπάσκετ αθροιστικά. Αυτό συνοδεύεται από μία αδυσώπητη ροή αξιών, εικόνων, συμπεριφορών, και ενδυμάτων από τον κόσμο της εμπορίας σεξ για το χρήμα στην mainstream κουλτούρα και κοινωνία. Αυτό με τη σειρά του τροφοδοτεί ευθέως το επιχείρημα ότι η πώληση του σεξ και του γυναικείου σώματος είναι «μία ακόμη δουλειά».

Η αναπαραγωγή που γίνεται ιδιωτικά, δηλ. ο θεσμός της οικογένειας, είναι σε τελική ανάλυση η πηγή της γυναικείας καταπίεσης. Ο νεοφιλελευθερισμός έχει υπονομεύσει την εργατική οικογένεια και αυτό επιτρέπει να εξηγηθεί η ευκολία μέσω της οποίας η σεξουαλικότητα έχει γίνει πιο αλλοτριωμένη και εμπορευματοποιημένη. Στα χρόνια του Μνημονίου και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού αυτό είναι ακόμη πιο φανερό. Το κείμενο της πρόσφατης συνδιάσκεψης Γυναικών της ΟΤΟΕ περιγράφει αυτό το γεγονός με τον καλύτερο τρόπο: «Τα τρία χρόνια που πέρασαν από την προηγούμενη συνδιάσκεψη μοιάζουν αιώνες, καθώς ανατράπηκαν κατακτήσεις που χρειάστηκαν δεκαετίας για να οικοδομηθούν» και αναφέρεται συγκεκριμένα στην κατάργηση των ΣΣΕ, του επιδόματος γάμου, παιδικής μέριμνας, κατασκηνωτικό» και προσθέτει ότι αυτή η οπισθοχώρηση συνδέεται με την αύξηση των παρενοχλήσεων στο χώρο εργασίας από διευθυντές και εργοδότες.

Για τις δυτικές κοινωνίες ιδίως, οι αλλαγές στα τελευταία σαράντα χρόνια είναι τεράστιες. Το σεξ δεν περιορίζεται πλέον στο γάμο. Τα αγόρια και τα κορίτσια ωριμάζουν γρηγορότερα και αρχίζουν τις σεξουαλικές επαφές νωρίτερα. Οι γυναίκες επιλέγουν να κάνουν παιδιά νωρίτερα. Όλο και περισσότερες γυναίκες επιλέγουν να μην τεκνοποιήσουν. Τα διαζύγια είναι ευκολότερα. Περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να συμβιώσουν με το σύντροφό τους. Οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις είναι περισσότερο αποδεκτές σήμερα.

Αυτές οι αλλαγές έγιναν δυνατές στο πλαίσιο της οικονομικής άνθησης του καπιταλισμού μετά τον ΄β Παγκόσμιο Πόλεμο, που χρειαζόταν περισσότερα εργατικά χέρια και επομένως αξιοποίησε και το γυναικείο εργατικό δυναμικό, συνήθως βέβαια σε χειρότερες θέσεις εργασίας, και υπό την σεξιστική συμπεριφορά των προϊσταμένων τους. Κατακτήθηκαν όμως από του αγώνες του φεμινιστικού κινήματος, τη σύνδεση του με το εργατικό κίνημα, την διεκδίκηση δημόσιας κοινωνικής πρόνοιας (με τον τρόπο αυτό η εκπαίδευση αναλαμβάνει ένα μέρος του βάρους της ανατροφής των παιδιών απελευθερώνοντας τις γυναίκες). Επίσης οι αγώνες για το δικαίωμα στην έκτρωση και το χάπι αντισύλληψης έδωσαν ένα μεγαλύτερο πεδίο επιλογών στις γυναίκες όπως και στα νέα ζευγάρια.

Αυτό όμως πρέπει να ιδωθεί σε αντιπαραβολή με την αύξηση των πιέσεων πάνω στις ζωές των εργαζόμενων. Η σεξουαλική εκπαίδευση είναι απαραίτητη αλλά παραμελείται χαρακτηριστικά. Οι άνθρωποι δουλεύουν όλο και περισσότερες ώρες κάτω από όλο και μεγαλύτερες πιέσεις για την επίτευξη στόχων και υπό την επίβλεψη μάνατζερ και διευθυντών. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου όλες οι ανθρώπινες ανάγκες έχουν μεταμορφωθεί σε εμπορεύματα που μπορούν φαινομενικά να ικανοποιηθούν τόσο εύκολα όσο και το να αγοράσεις Mc Donalds. Τα σαββατοκύριακα είναι ο χρόνος στον οποίο το αλκοόλ και άλλα ναρκωτικά υπόσχονται να ελαφρύνουν τις αφόρητες πιέσεις των εργαζόμενων. Η βιομηχανία του σεξ γεμίζει το κενό με ταινίες πορνό, sex toys, υπηρεσίες συνοδών, κλαμπ χορού, και την παραδοσιακή πορνεία, και με τον τρόπο αυτό ενισχύει τον έμφυλο διαχωρισμό των γυναικών ως σεξουαλικών αντικειμένων, και των ανδρών ως αγοραστών του προϊόντος. Αυτή η διάκριση παγιδεύει τις γυναίκες στην άρνηση των δικών τους σεξουαλικών αναγκών και τους άνδρες στην ιδέα ότι οι γυναίκες είναι σώματα για να τα κοιτάζεις ή να τα αγοράζεις. Η Εκκλησία, το κράτος η παραδοσιακή και όχι μόνο Δεξιά δίνουν έμφαση στην ιδέα της γυναίκας ο κύριος ρόλος της οποίας είναι η ανατροφή των παιδιών και του άνδρα ως του προμηθευτή για το σπίτι γιατί η διατήρηση του στάτους κβο βολεύει όλους τους παραπάνω.

Οι αντιφάσεις που προκύπτουν είναι τεράστιες. Από τη μία πλευρά το σεξ έχει αποξενωθεί από τις σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών και αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο, σαν κάτι που μπορεί να αγοραστεί και να πωληθεί. Οι γυναίκες πρέπει να δείχνουν γοητευτικές ασχολούμενες με το σώμα τους αλλά ταυτόχρονα απαιτούν μεγαλύτερο σεβασμό δεδομένων των δικαιωμάτων που έχουν κερδίσει. Η σεξουαλική εκπαίδευση και οι νέοι βομβαρδίζονται με εικόνες του σεξ χωρίς οι ίδιοι να γνωρίζουν ακόμη το σώμα τους πόσο μάλλον το σώμα κάποιου άλλου.

Αναφορικά με το θέμα του βιασμού τα αποτελέσματα αναφορικά με τα ποσοστά των βιασμών που γίνονται μέσα στο σπίτι, από αγνώστους ή στο πρώτο ραντεβού ποικίλουν. Παρ’ όλα αυτά κοινός παρανομαστής είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των βιασμών γίνεται μέσα στο σπίτι και πάντως ο δράστης είναι γνωστός του θύματος. Από την άλλη πλευρά οι βιασμοί από αγνώστους είναι το μικρότερο ποσοστό και μάλιστα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι συχνότερο το φαινόμενο οι γυναίκες να καταγγέλλουν το έγκλημα στην αστυνομία.

Το ένα τέταρτο όλων των βίαιων εγκλημάτων γίνεται μέσα στην οικογένεια. Η δολοφονία, ο βιασμός, η κακοποίηση των παιδιών είναι συμπτώματα διάλυσης της οικογενειακής ζωής. Ο βιασμός μέσα στο γάμο συνδεέται με τη γυναικεία καταπίεση, την τάξη, και τη σεξουαλικότητα που διαμεσολαβούνται από το θεσμό της οικογένειας.

Και μόνο αυτό φανερώνει με τον πιο περίτρανο τρόπο τη γυναικεία καταπίεση, το σεξισμό και την αλλοτρίωση στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος που πραγμοποιεί τις ανθρώπινες σχέσεις και υποβιβάζει τη σεξουαλική απόλαυση στο επίπεδο του αντικειμένου προς χρήση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΙΚΑ

  Χρειάζεται να αγωνιστούμε ενάντια στο σεξισμό και τη γυναικεία καταπίεση και να συνδέσουμε την πάλη μας με την ανάγκη για ένα κόσμο στον οποίο η εργασία θα γίνεται στο πλαίσιο ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών, που αλλάζει ριζικά όλο το πλαίσιο των κοινωνικών σχέσεων. Αυτή η προοπτική απαιτεί επίσης, όπως λέει ο Μπενσαίντ, μια ριζική αλλαγή στη σχέση άνδρα και γυναίκας γιατί: «η εμπειρία που αποκομίζει κανείς από τη σχέση μεταξύ των κοινωνικών φύλων είναι η πρώτη εμπειρία ετερότητας και για όσον καιρό εξακο­λουθεί να υπάρχει αυτή η σχέση καταπίεσης, κάθε διαφορετικό ον, λόγω πολι­τισμού, χρώματος ή σεξουαλικού προσανατολισμού, θα είναι θύμα μορφών δυ­σμενούς διάκρισης και κυριαρχίας».

1 Η εξατομικοποίηση εδώ αναφέρεται στην αναζήτηση της ενοχής και όχι στην τιμωρία γιατί κάθε έννοια συλλογικής τιμωρίας είναι αποκρουστική

2 Για την αποφυγή παρεξηγήσεων αξίζει να σημειωθεί ότι προφανώς υπάρχει και ατομική ευθύνη σε κάθε είδους πράξη. Σκοπός του σχολίου είναι να καταδειχθεί ο τρόπος με τον οποίο το αστικό δικαιικό σύστημα, ο νομικός μας πολιτισμός, ασχολείται μόνο με αυτή προκειμένου η υπόλοιπη λειτουργία του καπιταλισμού να εξακολουθήσει να θεωρείται ως απολύτως φυσική.